Med dynamitt
I fjor på denne tida stod der ei diger gran vel hundre meter frå huset. Der hadde ho stått i over hundre år. No er ho borte og heller ikkje stuven er å sjå. Ho stod ved enden av ein open bekk som enda i eit underjordisk rør. Sist haust kom han som slår hos, oss og lurte på om vi ikkje skulle fjerne dette treet og setje att den opne grøfta. Han hadde gått og ergra seg i fleire år! Jau, eg var no samd i det for det var mest ikkje noko att av fascinasjonen rundt dette treet som borna våre hadde leika under og hatt til hus. Treet såg ikkje ut lenger, rufsete og digert. Nostalgien var borte.
Men korleis skal ein få has på eit så digert tre med ei lita motorsag. Jau, det lèt seg sjølvsagt gjere med å lage digre hakk, men kva med dynamitt. Så gjekk han Ivar i gong. Han bora fire hol og fylte i to gubbar i kvart. Det small, men grana stod like godt, rista berre på seg litt. Ho hadde klovna nedst på stomnen så han måtte til med meir dynamitt, to hol og fire gubbar. Heller ikkje no ville ho i koll. Då måtte motorsaga til før ho låg der så lang ho var. Ho var ikkje så vid nede som det treet vi køyrde igjennom borte i Redwoodskogen, men jammen var ho så grov at vi måtte køyre fleire meter av nedste stomnen på fyllinga. Du får ikkje levert grovare stokkar enn 70 cm i tverrmål her til lands, ikkje til slip ein gong.
