Follabloggen

Det har vorte mindre av at folk får namn etter staden der dei bur. Eg kan hugse at der eg vaks opp, var det heilt vanleg at alle fekk namn etter plassen eller garden. Faren min heitte Per. Garden heitte i daglegtale Pergarden og  difor heitte eg Per-Harald i heile oppveksten. Viss nokon prøver seg med det no, er det berre dei «gamle» som veit kven det var.

Folla-Andreas var bror til bestemor eller farmor. Han var ugift og dreiv garden her heilt fram til han døydde i 1955. To av systrene til far, Magna og Marta, kom hit etterkvart og dei stelte for han, hjelpte han med gardsdrifta og tok over garden etter han. Men her var endå meir folk ei tid, for bestemor hadde ei syster som også kom hit saman med sin mann. Thea døydde like etter krigen, men Per vart verande her til han døydde i 1960. Per hadde vore to vender i Amerika, og då eg kom hit som dreng, fekk eg høyre mange engelske gloser av den særs velorienterte Skinvik-Per.

Eg veit  lite om Andreas, og eg kan ikkje hugse at eg snakka med han. Faren til Andreas, Martinus, var blind i mange år og sat mykje i ein stol. Han vart fleire og nitti år. Det måtte vere særs strevsamt for Andreas å måtte stelle for faren sin. Mora til besta døydde tidleg.

Andreas var kjend for å arbeide litt upraktisk, han tok tunge tak. Det vart også banen hans. I 1955 skulle han bere den tunge markplogen eit stykke, i staden for å spenne for merra og drage han til gards. Då fekk han slag og døydde straks etter. Eg har eit bilete der Andreas er med. Det vart teke 17. mai 1955. Der er foreldra mine og syskena mine også.

Så lenge han levde, hadde Andreas kornåker og dyrka havre. Under krigen mol han korn på gardskverna, og han  sa ofte at det var viktig å dyrke korn for vart det ufredstid kunne det bli vanskeleg med mat. Han  var også flink med frukttre og dyrka eple. Fantegutane i nabolaget tykte det var moro å gå på epleslang her på Folla. Det vert fortalt at Andreas låg på lur og passa på.

Andreas hadde også hund eller garabikkje. Eg kan ikkje hugse det, men hunden var visst ein god følgjesvein.

På sætra som høyrer til garden, trur eg at Andreas likte seg. No er dei fleste sela borte. Dei vart tekne av ras på slutten av 1980-talet. Nedanfor stølshusa, ved elva er der ein grankrull. Desse granene veks forferdeleg seint. Det skal vere Andreas som planta dei. Det var han som planta så mykje gran på innmarka her også. Husa på garden var skjult av store grantre då kona og eg tok over bruket i 1972. Han brukte å seie at han «plantra».  På grunn av trea,  var det svært rått i tunet og det var  dårleg for tak og hus. Stabburet kan eg hugse fall i røys i 1958.Andreas hadde aldri råd til å bruke gran til juletre, han brukte eine.