Vemod
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama,
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama,
ek veit einn,
at aldrei deyr:
dómr um dauðan hvern
I dag høver det å sitere Hàvamàl. Det var den dagen då Johannes Sundalsfoll vart førd til siste kvilestaden.
På minnestunda etter gravferda var det fleire som mintest mannen. For meg og kona var det siste farvel med den næraste grannen. Huset hans har stått tomt i 11år, men mannen har budd på institusjon etter at han ikkje kunne vere heime lengre. Det var både det eine og det andre med kroppen som svikta.
Det er mangt å minnast og slett ikkje alt kjem fram på eit slikt minnesamvær. Kvar med seg hugsar ein ting som ikkje vert bore fram. Det kan vere episodar ein ikkje vågar å ta fram, men så vert dei utveksla likevel så lenge nokon hugsar, i meir uformelle situasjonar.
Eg brukar ordet vemod i dag. Sorg er eit for sterkt uttrykk. Sorga er ei djup kjensle etter eit stort tap. Ei sorg varer heile livet når det gjeld eit menneske som stod ein nær. Vemod er meir ein tilstand av sakn, noko trist som ikkje ligg så djupt i sinnet som ei sorg. Men vemodet ber med seg minner.
