Det kan gå troll i ord
Det er ingen som likar å få slengt etter seg: Kva var det eg sa! Ja, kva var det eg sa for eit par dagar sidan? Høyrer eg difor til dei små profetar når det går så gale som det gjekk i dag, og eg hadde skrive om at det gjerne skjer noko gale før ein veit ordet av det.
-Vil du vere med og gå ein tur i fineveret, spurde kona. Nei, no er eg nøydd til måle ferdig dette rommet. Tek eg ein pause no, får eg problem med reiskapen. Eg skulle sjølvsagt blitt med på den turen. Det var truleg ikkje noka hjelp i at eg sa at ho måtte vere varsam. Ho sa ja, og tok også med mobilen.
Då eg var ferdig å måle, ringde telefonen. Det ho sa var ikkje til å misforstå. Noko hadde hendt. -Har du dotte, spurde eg. Det stod ikkje til å nekte at ho hadde hatt eit katastofalt fall. Eg måtte ut med bilen og det var ikkje lange vegen før eg fann henne. Ho var på heimveg og hadde trakka ein stad der det var is.
Det barst til legekontoret. Der var det sjølvsagt kø, og eg måtte purre på for dette tok si tid. No vart det fart på sakene for pasienten hadde skikkeleg vondt og heldt på å uvite. Det vart til at ambulanse vart rekvirert og vegen gjekk til røntgenavdelinga på sjukehuset. Stygt handleddsbrot. Det vart gipsing, men det er fare for at det kan bli operasjon.
