Dasshuspassar
Farmor, eller besta som vi sa, hadde truleg ein god porsjon humoristisk sans. Ho hadde levd eit strevsamt liv og hadde sett til verda seks døtre og ein son. Eg hugsar henne som gammal, sliten og skrøpeleg. Det er tre minne om henne som står klart for meg og eitt av dei tek eg fram her.
På garden der eg vaks opp, gjekk bygdevegen mellom bustadhuset og løa. Nedanfor løa var det eit tilbygg og i ein del av tilbygget var det eit utedo. Eg ser enno dette doet føre meg i minnet. På eine sida framfor dobenken stakk det fram ein firkanta stein. Der brukte eg å sitje når eg fylgde bestemor på do. Ein dag gav ho meg den første tittelen eg har hatt: Dasshuspassar.
Eg veit ikkje om eg skal vere kry av tittelen. Trur ho var glad i barnebarnet sitt så ho meinte det sikkert vel. Kanskje var denne tittelen like bra som dei eg hadde sidan. Dei som kan latin, veit kanskje kva ordet rektor tyder.
Det var ein trist dag då bestemor flytta tilbake til barndomsheimen sin. Ho hadde to døtre som budde der. Då var det ikkje meir bruk for meg som dasshuspassar.
