Bjørnejakt
Bjørnen er eit stort – og kan også vere eit farleg dyr. Før 1900 var det ikkje uvanleg med bjørn i skogane og oppe i fjelldalane her på Sunnmøre. Eg har høyrt mange bjørnehistorier. Det var alltid nokon som var særleg modig og skulle ut på bjørnejakt, anten åleine eller saman med nokon.
Eg har fått fortalt ei kort historie om ei bjørnejakt som gjekk føre seg i den bygda eg vaks opp i, Kalvatn, ein utkant i Volda kommune, ei bygd som grensar til Nordfjord. Når eg tenkjer på soga, så minner det om ei segn. Ei segn er stundom spunnen om noko som vart sagt av einkvan. Han som er hovudpersonen, skal også vere ein av mine forfedre.
Karane i bygda skulle på bjørnejakt og grunnen til det var nok at det var ein slagbjørn i området, ein som hadde forsynt seg av buskapen, og no måtte folk prøve å ta denne bamsen.
Han Ola vart ikkje med karane då dei tok jag etter bjørnen, han var nok for gammal. Etter at karane hadde gått, luska han seg opp i furuskogen og sette seg på ei tuve eller ein stuv. Han hadde teke med den gamle munnladningsbørsa. Brått kom bjørnen gjennom skogholtet. Bamsen reiste seg på to eit lite stykke framfor Ola, som no hadde reist seg opp og retta børsepipa mot bjørnen med desse orda: «Stå der du, farr!» Så small det og bjørnen stupte.
Det gjekk nok ikkje lenge før det kom andre til staden. I dag tenkjer eg at vel kan ein vere gammal, eller ein kan ha eit lyte som gjer at andre ikkje reknar med at ein kan få til noko særleg, men likevel kan ein få gjort eitkvart som det kan gå gjetord om.
