Stor Y
Sidan det i år er 60 år sidan eg begynte på folkeskulen, har eg planar om å skrive nokre loggar med minne frå mi skuletid. Då meiner eg den tida eg var elev, ikkje etter at eg sjølv vart lærar for det er ei anna historie.
Skriving var det verste eg visste, skjønnskrift, altså. Det var før kulepennen kom og vi måtte skrive med penn og blekk. Eg hadde ein tendens til å skrape slik med pennen at blekket skvatt ut til sidene. Det kan vere at ein psykolog ville ha diagnostisert meg som både aggressiv og nervøs, men fakta var heller at eg var ein nokså forsiktig fyr. Eg meistra ikkje denne skrivekunsten.
Ein dag vi sat og skreiv etter eller anna, kom eg ikkje på korleis stor Y skulle skrivast, altså skjønnskriftyen. Eg rette opp handa og spurde korleis den såg ut. Då lo læraren av meg. Dette må ha gått inn på meg for eg hugsar det enno. Det var ikkje kjekt.
Eg var elles ikkje ute for at læraren lo av meg, trur ikkje vedkomande elles brukte å le av elevane elles dersom dei spurde om noko som læraren tykte var dumt.
Eg tok opptaksprøve for å kome inn på den firårige lærarskulen. Før opptaksprøvene som var i fleire fag, gjekk eg eit puggekurs på Møre Folkehøgskule. Der hadde eg ein ung kjekk lærar som eg har hatt til venn heile tida sidan. Han tok meg til side ein dag og sa noko slikt som: Eg har høyrt at det skal vere skriveprøve; då må du leggje deg i selen og gjere det beste ut av det!
asmund myhrvold Said,
februar 20, 2011 @ 19:40
Til høsten er det 80 år siden jeg begynte på skolen. Du hadde nok en snill lærer siden han ikke lo av deg. Min lærer ikke bare lo av meg – han slo. Jeg måtte rekke fram hendene slik at han kunne slå meg over fingrene med den lange linialen. Han tok nakkegrep på meg og kjørte meg så hardt inn i et hjørne at jeg fikk merker i panna. Jeg måtte stå med ansiktet inn i hjørnet resten av timen. Han mobbet de han ikke likte, og det var de fleste. Vi hadde ikke lov til å le i timen, og en gang det skjedde noe vi måtte knise av, fikk hele klassen sitte igjen en time. Det nyttet ikke å klage til våre foreldre, da de mente at en streng lærer var en god lærer. Det rare er at ingen i min klasse ble nervevrak eller rusmisbrukere, men aktverdige borgere i yrker fra dyktige håndverkere til bonde, kaptein i SAS, ingeniør o.s.v. Men det var takket være en fantastisk vidregående skole. Vi var kanskje mere robuste i de harde tredveåra ??
Harald Petter Said,
februar 21, 2011 @ 20:20
Eg opplevde også å få juling, men aldri av nokon lærar. Det er forresten lærerikt å høyre om andre sine erfaringar. No er det mange ting ein kunne tenkje seg å lufte, men det er heile vegen noko som held att og kontrollerer. Mvh