Er det verkeleg grunnlag for spørsmålet om garden framleis er liv laga? Vi som bur her har hatt arbeid utanfor bruket. Dei tidlegare generasjonane har livnært seg ved arbeid på garden. Vi har inga buplikt, men driveplikt. Driveplikta vert oppfylt når ein får nokon til å bruke jorda, nokon som ikkje bur på bruket. Dei fleste som bur i bygda her og eig garden dei bur på, driv ikkje sjølve, men får nokon til stelle med jorda. Det vil i praksis seie at nokon gjødslar og slår graset.
No står ei dotter og mannen hennar klare til å ta over Ivafolla. Dei vil flytte frå Oslo og bygge hus her på garden. Dei har to born i tidleg skulealder. Vi som er her vil framleis få bu her så lenge vi lever. Dette er eit godt grunnlag for at slekta framleis får bu på garden.
Det er to grunnar til at det ikkje er sjølvsagt at dei får slå seg ned her.
1. I følgje kommunen er det vanskeleg å få løyve til å bygge eit tredje hus på garden. Viss ein riv eitt av husa vil det vere plankekøyring å bygge eit nytt hus. Det vi kallar Gamlehuset er noko av sjela på garden. Det er godt brukande i sommarhalvåret, med det er for dårleg isolert til å vere heilårsbustad.
2. Det nye huset er tenkt plassert slik at noko av dyrkamarka vert nedbygt. Dette kan lett ordnast med å dyrke tilsvarande areal.
