Min barndom var full av dyr. Sauen vart gjerne kalla kurrebæ på barnespråket. Kurr var eit anna namn på sauen og brukt som kallenamn når sauen eller saueflokken skulle lokkast på. Då ropte ein «Kurri, kurri !» med si blidaste stemme. Mor brukte å rope på kyrne eller krøtera når dei var ute og dei skulle kome for å bli mjølka. Då vart det ropt: «Kyra, kyra, kom no kyra, kom no lulene!» Det med lulene har eg aldri forstått. » Kom no, stakkarane!» vart det også ropt. Det var lokking og ikkje kommando.
Ville dyr treng du ikkje prøve deg på å kalle på, eller rope vennleg til. For ei veke sidan var eg på ein fjelltur i lag med tre barneborn pluss kona og mor til borna. Komne opp om skoggrensa, registrerte eg harelort i mosen og rett etter bykste ein hare oppover rabbane og knausane. Ungane sette i å rope «Hare!» Jasen sprang sjølvsagt endå snøggare. Det hadde heller ikkje fungert om ein ropte noko anna.
No er det mange dagar sidan den store haren synte seg her. Forstod at det var fleire som hadde sett ein hare i bygda. Det vert også delt på facebook. og det kjem fram at harekjøt er veldig godt. Då vert eg lei meg.
