Eg har kome til eit stadium i mitt studium der det store spørsmålet er: Kva no?
Det er mykje som er kome på plass i dette omfangsrike slektstreet. Det har vore intens jobbing i to og eit halvt år. Mange kveldar har gått med, og no er eg visst komen til dette berømte platået.
Då eg fann ut at denne broren til oldefar har nolevande etterkomarar, for lufta litt ut av ballongen. Tenk at dette delmålet var så viktig!
Alle desse treffa etter DNA-testen skulle vere ein inspirasjon til vidare innsats for å utvide kjennskapen til slekta. Til no over 2600 eg er mykje eller lite i slekt med, men som eg likevel har vanskar med å plassere. Så har eg hatt kontakt med nokre utan at eg har møtt den store interessa, bortsett frå eitt tilfelle. Det kan sjå ut til at ein del personar har teke test utan å ha den heilt store trongen til å finne nye slektningar.
Ein kvalitetstest av treet syner at her er uhorveleg mange feil som eg aldri i mi levetid vil greie å rette opp. Her er barn som er fødde før foreldra sine. Det er ei nesten umogleg oppgåve å få vekk alle feila. Det enklaste er «å slå fast at folk som er fleire hundre år gamle, er døde», men kva tid dei sovna inn, er det vanskeleg å finne svaret på.
Eg har ikkje lett for å gje opp noko eg har sett i gong, så eg kjem nok til å grave vidare. Neste blogg skal handle om noko heilt anna. Trur eg!
