Litt om namn idag. Etternamn kan bli mistydde. Det er ikkje så greitt viss ein må stave namnet sitt kvar gong ein t.d. står framfor ein skranke eller i telefonen skal fortelje kva ein heiter. Eg tenkjer ikkje på polakkar som kjem til landet. Dei har med seg ein haug med konsonantar som vi trur vi skal uttale slik dei står. I mange slike tilfelle må ein ta bokstav for bokstav eller få det nedskrive av personen som eig det.
Eg tenkjer på mitt eige etternamn. Det har av andre vorte skrive på mange måtar. Diverre har eg ikkje skrive det ned i kvart tilfelle noko eg burde ha gjort. Likevel tok kona mi same namnet då vi gifta oss. Borna våre har ikkje skifta namn og borneborna har også fått hekta på dette namnet. Talet på folk som heiter Kalvatn har auka. No ser det ut til at det har vorte eit populært namn. Ja, kvifor ikkje, det er namnet på ei fin bygd og etterkvart eit knutepunkt mellom to fylke!
Men mistydingar kan oppstå. For lenge sidan, vinteren 67/68 tente eg kongen i infanteriet oppe i Troms. Vi hadde vore på ein iskald vintermanøver og var trøytte og utslitne då vi kom ned til Sjøvegan ein morgon. Troppa hamna inne på ein kafe. Brått var det ein av soldatane på laget mitt som gjekk i golvet. Troppssjefen såg det og brølte namnet mitt sidan eg var lagførar til den som uvita. Straks kom det ei frå kjøkkenet med ei mugge vatn!
Ein annan gong skulle eg gjere opp for eit opphald på ein campingplass i Sverige. Eg sa då namnet mitt i luka og fekk straks svaret:- Nej, vi har inte det her!
