23. november
Sidan det første gry har tida gått. Tida er eigentleg noko mystisk, noko som er vanskeleg å forklare. Vi er fødde inn i tida og det er ingen som greier å stanse aldringa. Tida er ikkje statisk, ho renn som ei elv. Morgon vert til dag og dag vert til natt, ein syklus. Tida glir umerkande frå vi vert fødde til vi døyr. I gamle dagar hadde dei ikkje klokke. Dei første ura var store og mekaniske, drivne av lodd eller fjører. Om dagen, når det var sol å sjå, såg ein på sola for å finne ut kor langt det leid. Viss oldeforeldra mine hadde klokke, så var det eit lommeur. Eg trur det låg tungt i lomma.
Eg fekk den første klokka då eg var femten. Relativt seint, vil du nok seie. Denne klokka hadde eg i 50 år. Ho måtte trekkjast opp, men det var ikkje noko problem. På ein ferietur til Gran Canaria kjøpte eg meg ei ny for 50 dollar. Trur det var omlag det same som eg gav for den første. No driv dette uret og stoppar endå eg nett har fått skift batteri. Eg har eit søskenbarn som er veldig flink med klokker. Han har mange hjelpemiddel til rådvelde. Så då får vi sjå.
Det er ikkje rart viss du synest at eg må vere ein gjerrig fyr som ikkje held seg med eit tidsrett tidsmåleinstrument. No har eg mobil, så eg er ikkje hjelpelaus. Men det er noko tungvint å ha mobilen i lomma heile tida og elles spørje andre kor langt det lid.
I dag har eg ikkje drive med juleførebuing. Dagen vart brukt i hovudstaden i kommunen. Først kontroll av tanngarden hos den eminente fast-tannlegen min. Det var kjøp av bursdagsgåver til to barneborn og sending av pakke til dei før omtala. Så gjesta eg hobbyurmakaren. Endeleg har eg fått skikkeleg kontakt med dette søskenbarnet.
